Objects Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας
<< 10
10 >>
<< 10
10 >>
Total: 4244
Unité et pluralité de la méthode
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Οι παντοίες μεθόδοι που το ανθρώπινο πνεύμα ακολούθησε αναζητώντας λύσεις αντάξιες των μεγάλων ερωτημάτων των οποίων κατανέμει την προβληματική αναλόγως των ιδικών του διαθέσεων είναι συγχρόνως όμοιες όσο και διαφέρουσες· αντίθετες, αλλά και λιγώτερο συχνά μη αναγώγιμες οι μεν στις δε, απ΄ όσο θα πίστευε κανείς εκ πρώτης όψεως. Έχοντας τα ίδια αντικείμενα και, συνεπώς τους ίδιους στόχους, θρησκεία, επιστήμη και φιλοσοφία δεν είναι δυνατόν ν΄ αποτελούν στεγανά διαμερίσματα της ανθρώπινης γνωστικής δημιουργίας. Κάθε μια από τις θεωρούμενες στάσεις, δεν συγκροτείται συμφώνως προς ένα επί μέρους πρότυπο· αντιθέτως, αποτελεί η ίδια πραγματικά το πρότυπο αυτό. Οι διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους εμπλουτίζει τις ίδιες τους τις δυνατότητες. Το δίδαγμα που καθεμία τους είναι σε θέση να προσπορισθεί από την δραστηριότητα κι από τις μεθόδους των άλλων συνίσταται στην ηυξημένην συνείδηση την οποίαν δύναται να λάβει περί των ιδίων αυτής ορίων. Ούτε η ενότης ούτε η πολλαπλότης των μεθόδων που προσιδιάζουν στο πνεύμα των τριών εννοιών και των οδών πρ...
Universite libre de Bruxelles, Philosophies non chrétiennes et christianisme, Éditions de l Université de Bruxelles, Bruxelles 1984
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Valences de l΄ Action
Ενότητα: Eκδόσεις και επανεκδόσεις του Κέντρου Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας
Δεν υπάρχει περιγραφή
Valeurs littéraires et valeurs sociales
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ο χώρος του ανθρωπίνου, της λογοτεχνίας και της κοινωνίας, αν δεν ταυτίζωνται, τουλάχιστον εισδύουν σε αλλήλου κι αλληλοσυμπληρώνονται. Η λογοτεχνία είναι σε θέση να γίνει φορεύς ωρισμένων θεμιτόν, και μάλιστα ευκταίον, αρκεί η ελικρίνεια των προθέσεων των συνειδήσεων που έχουν εμπλακεί αντιστοίχως σ΄ αυτήν τη διαδικασία να της παρέχουν μιαν αναμφισβήτητην αυθεντικότητα. Αντιστρόφως, η κοινωνία είναι ικανή να γίνει φορεύς των λογοτεχνικών έργων, και συγχρόνως να τα χρησιμοποιήσει. Έτσι, μεταξύ των δύο πεδίων εγκαθίσταται μια διαρκής και σταθερή ανταλλαγή προϊόντων και δημιουργημάτων τα οποία, πέραν του να αναλίσκει, τρέφει και προάγει από κοινού. Όλ΄ αυτά ανάγονται στα αξιώματα «σοφισταί» και οι «αγύρται» των οποίων την δραστηριότητα άλλοτε ο Πλάτων κατήγγελλε, ευχερώς, αποκαλύπτονται από τα φιλαλήθη πνεύματα ή, τουλάχιστον από άλλους «σοφιστάς» ή «αγύρτας» που τους διαδέχονται προσωρινά, να αισθάνωνται ικανές να διακρίνουν μεταξύ του ορθού και του ψευδούς, του πεπλανημένου και του παραλόγου. Συνεπώς, πέραν του να είναι ασυμβίβαστες μεταξύ...
Varia
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Vers une esthétique philosoque du silence
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Φιλοσοφία και Αισθητική αλληλεπιδρούν βρίσκοντας στον γερμανικό ιδεαλισμό την πληρέστερη έκφραση της εγγύτητας τους. Ο φιλόσοφος πρέπει να έχει την ίδια αισθητική δύναμη με τον ποιητή. Τι είναι όμως η σιωπή; Είναι κάτι το οποίο είναι αλλά και συμβαίνει ως αποτέλεσμα εξωτερικών περιορισμών. Η αισθητική μοιράζεται τη σιωπή με τη φιλοσοφία και διάφορα ερωτήματα απορρέουν από μια τέτοια πιθανή σύνδεση καθώς η σιωπή αποκτά έτσι έκφανση μεταφυσική και καθίσταται δημιουργός ή καλύτερα αποκαλυπτήριος δύναμη. Είναι η σιωπή τελικά εκείνη την οποία πρέπει να «ακούσει» ο άνθρωπος προσεκτικά ως αντήχηση μιας μουσικής που δεν μπορεί να ακουσθεί; Ίσως πρέπει να τη συλλάβει ως πρόκληση για την ίδια του την κατανόηση....
Veselin Ilic: Mit i strvranje (Μύθος και δημιουργία), εκδόσεις Prosveta, Niš, 1990, 292 σσ.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Vie et conscience selon Bergson
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Αφετηρία της παρούσας μελέτης αποτελούν οι αναλογίες ανάμεσα στη ζωή και τη συνείδηση, τις οποίες αναδεικνύει ο Bergson στα αφιερωμένα στη φιλοσοφία της ζωής κείμενά του, τουτέστιν πρωτίστως στη Δημιουργική εξέλιξη (1907) και, δευτερευόντως, στη σημαντική διάλεξή του «Η συνείδηση και η ζωή» (1911). Εξετάζονται θεμελιώδεις πτυχές του μπερξονικού «ψυχοζωισμού» -συμφωνά με τον νεολογισμό της φιλοσόφου των επιστημών και δη της βιολογίας Yvette Conry- με βάση τα εξής δεδομένα: πρώτον, ο Bergson θεωρεί «το τριπλό ερώτημα της συνείδησης, της ζωής και της σχέσης τους» ως το σημαντικότερο ερώτημα της φιλοσοφίας δεύτερον, η συνείδηση αποτελεί κεφαλαιώδους σημασίας έννοια των δύο πρώτων βιβλίων του Bergson, ήτοι του Δοκιμίου για τα άμεσα δεδομένα της συνείδησης(1889) και του Ύλη και μνήμη (1896) και, τρίτον, το βασικό χαρακτηριστικό της συνείδησης είναι η διάρκεια σε αντιδιαστολή προς τον χωροποιημένο χρόνο. Σε προηγουμένη εργασία είχα εγκύψει στα κύρια γνωρίσματα της διάρκειας, τα οποία ο Bergson αντιπαραθέτει συστηματικά προς αυτά του γεωμετρικού χ...
Virtue and choice in Aristotle’ s «Ethics»
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ο Αριστοτέλης διατείνεται ότι οι αρετές είναι προαιρετικές και ότι είναι έξεις σε σχέση προς τα συναισθήματα καθώς και τις ενέργειες. Φαινομενικά θεωρεί επίσης ότι τα συναισθήματα δεν είναι υποκείμενα προαιρέσεως. Σύμφωνα με τον L.A. Kosman το γεγονός αυτό δημιουργεί πρόβλημα για την κατανόηση της αριστοτελικής απόψεως αναφορικά με τη σχέση αρετής και προαιρέσεως, ένα πρόβλημα που οφείλει να μας επιβάλλει να ξανασκεφθούμε κατά πόσο ο Αριστοτέλης θεωρεί τα συναισθήματα ως μη υποκείμενα σε προαίρεση. Στη μελέτη αυτή υποστηρίζω ότι το πρόβλημα που θέτει ο Kosman δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο σοβαρό όσο διατείνεται ο ίδιος. Υπάρχουν δύο δυνατές λύσεις τις οποίες εκθέτω στο άρθρο μου και επομένως δεν είναι αναγκαίο να θεωρούμε ότι κατά τον Αριστοτέλη τα συναισθήματα δεν υπόκεινται σε ελεύθερη βούληση....
Virtue, Love and Form, Essays in Memory of Gregory Vlastos, edited by Terence Irwin and Martha C. Nussbaum, Edmonton, Alberta, Canada 1993, 224 σελ.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Von epischen zum logischen Sprechen. Der spruch des Anaximander
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ξεκινώντας από τη δοξογραφικά βεβαιωμένη μαρτυρία, ότι ο Αναξίμανδρος στάθηκε ο πρώτος πεζογράφος της ελληνικής γραμματείας, ο συγγραφέας ερευνά την επίδραση της χρήσης του γραπτού λόγου στην ιστορία της γένεσης της δυτικής φιλοσοφίας. Τοποθετεί το αρχαιότερο φιλοσοφικό κείμενο, το αποσπασματικό χωρίο από το «βιβλίο» του Αναξιμάνδρου, που παραδίδει ο Σιμπλίκιος (D-K12B1= Σιμπλ. Φυσ. 24, 13) στα πλαίσια της επικής παράδοσης, και επιχειρεί να το ερμηνεύσει ως τεκμήριο της εξόδου του ελληνικού πολιτισμού από τον «αρχαϊκό» αιώνα της προφορικότητας. Ο προβληματισμός του συγγραφέα κινείται στη συνάφεια των μεγάλων φιλοσοφικών ερμηνευτικών προσπαθειών του Schleiermacher (1811), του Nietzsche (1873) και του Heidegger (1946). Καταλαβαίνει το απόσπασμα του Αναξιμάνδρου όχι ως «μαντική γραφή στα όρια της ελληνικής φιλοσοφίας» (Nietzsche), ούτε ως «ρήση» (Heidegger), αλλά ως μια σύνθετη συναρμογή «προτάσεων», που έχουν διαμορφωθεί μεσ΄ από την καινούργια εμπειρία της χρήσης του γραπτού λόγου για επιστημονικούς (ιστοριογραφικούς, γεωγραφικούς, μαθηματ...
