Objects Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας
<< 10
10 >>
<< 10
10 >>
Total: 4244
Max Müller, Erfahrung und Geschichte, Freiburg/München 1971
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Melvana Jelalettin Rumi΄ s mystical itineraries: their models and replicas
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Menaechmus' Philosophical Investigations
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ο Μέναιχμος ο Προκοννήσιος, ο οποίος εγεννήθη περί το 390 π.Χ. και απέθανε περί το 335 π.Χ., υπήρξε διαπρεπής φιλόσοφος και μαθηματικός. Μαθητής του Εύδόξου και επιφανές μέλος της πλατωνικής Ακαδημίας, ο Μέναιχμος επεδόθη στην φιλοσοφία των μαθηματικών και ήσκησε επίδρασι όχι μόνον επι των μαθηματικών Δεινοστράτου και Αθηναίου αλλά και επί του Αριστοτέλους. Ευρετής των κωνικών τομών, ο Μέναιχμος υπεμνημάτισε την Περί Ταχών πραγματεία του Εύδοξου και ανέλυσε μαθηματικά και αστρονομικά χωρία προερχόμενα εκ του εβδόμου βιβλίου της Πολιτείας του Πλάτωνος. Επιδιώκων την προαγωγή του φιλοσοφείν, ο Μέναιχμος εμελέτησε την περί ιδεών θεωρία του Πλάτωνος και ήσκησε κριτική επί της περί αλυπίας θεωρίας του Σπευσίππου....
Mesotes und Erfahrung in der Aristotelischen Ethik
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ένα θεμελιώδες πρόβλημα κατά την ερμηνεία της αριστοτελικής ηθικής είναι ο προσδιορισμός του ποιοτικού χαρακτήρα της κεντρικής έννοιας της μεσότητος. Η κριτική που αναπτύσσει ο Immanuel Kant στη Μεταφυσική των ηθών εγκλωβίζει τη μεσότητα σε μια λογική διαβαθμίσεων μεταξύ ακραίων επιλογών και ηθικής ορθότητας. Ο έλεγχος της επικριτικής αυτής θέσης αναζητεί αφενός τον προσδιορισμό του ποιοτικού χαρακτήρα της μεσότητος μέσω της ιστορικά διαπιστωμένης λειτουργίας της στο αξιακό περιβάλλον της αρχαίας πόλεως, από όπου προκύπτει ο ουσιώδης δεσμός της με δυναμικές κοινωνικοπολιτικές τάσεις. Σε ένα κατ΄ αρχήν αυστηρό εννοιακό επίπεδο επιχειρείται αφετέρου η κατάδειξη του ποιοτικού χαρακτήρα της μεσότητος εκκινώντας από την αναγκαιότητα του θεμελιώδους της όρον, σύμφωνα με την υπόδειξη του Σταγιρίτη φιλοσόφου. Η αναγωγή του όρου της μεσότητος στο αριστοτελικό ηθικό ιδεώδες παρουσιάζει το πλεονέκτημα ότι αναδεικνύει τη βαρύτητα των υψηλών νοητικών δυνατοτήτων του ανθρώπου μέσα στη συγκεκριμένη ηθική πράξη, σε αναφορά προς τους όρους συγκρότησης της ...
Messages Delphiques et Socratisme
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Η μελέτη αυτή χρησιμοποιεί ως αφετηρία δύο, βασικά, κείμενα: τις σελ. 20-23 της Πλατωνικής Απολογίας και ένα απόσπασμα των Ηθικών του Πλουτάρχου (1118c), που οι περισσότεροι εκδότες των χαμένων έργων του Αριστοτέλους κατατάσσουν στον Περί Φιλοσοφίας διάλογο του τελευταίου. Σκοπός μας είναι να εξετάσωμε τρία κυρίως πράγματα: 1) Το ευρύτερο πνευματικό κλίμα της Ελλάδος, στο οποίο εντάσσεται το γνώθι σ’ αυτόν ως δελφική ρήση, 2) Τον ελεύθερο τρόπο, με τον οποίον ο Σωκράτης αξιοποίηση τη ρήση αυτή, και 3) Τη θέση της έτσι αξιοποιημένης αυτογνωσίας στη σωκρατική σκέψη και, γενικώτερα, τη σχέση του δελφικού πνεύματος με ότι για συντομία ονομάζομε «σωκρατισμό». Είναι γνωστό ότι το «γνωθί σαυτόν» καθώς και άλλα σύντομα κελεύσματα ηθικού περιεχομένου ήταν χαραγμένα στο ναό των Δελφών, ενώ ταυτόχρονα γνώριζαν ευρύτατη διάδοση στις ελληνικές κοινωνίες των προκλασσικών, κυρίως, χρόνων. Η πατρότητα τους αποδίδεται είτε στους Επτά Σοφούς είτε στο ίδιο το Μαντείο, με το οποίο άλλωστε αυτοί φέρονται πάρα πολύ στενά συνδεδεμένοι. Δεν θα ήταν λοιπόν άστοχο...
Michel Fattal, Logos et image chez Plotin, Paris, L' Harmattan, 1998, 94 pp.+table de matiéres
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Modern Aspects of Aristotle' s Teachings on Time
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Monique Dixsaut: Le naturel philosophe. Essai sur le dialogues de Platon
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Montaigne et la valeur de la voix (sur une influence stoïcienne dans l' écriture des Essais)
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ο Montaigne αναζητεί τη σοφία μέσα από την απλότητα και καθαρότητα της έκφρασης. Η προσέγγιση αυτή του λόγου είναι στενά συνδεδεμένη με τη στωική άποψη για τη γλώσσα, σύμφωνα με την οποία χαρακτηριστικά της είναι η ελληνικότητα και το πρέπον. Η φωνή, μέσον διακίνησης του λόγου και των ιδεών, τρόπος πειθούς για τον σοφό διαλεκτικό και ρήτορα, εντάσσεται στο πλαίσιο της ηθικής και ως αρετή χαρακτηρίζεται από τους Στωικούς «άνθος της ωραιότητος», χαρακτηριστικό το οποίο προσδίδεται κατ΄ αυτούς μόνο στον σοφό. Ο Montaigne, πιστός στο στωικό πρότυπο, τάσσεται υπέρ μιας ομιλίας πυκνής σε νόημα και απομακρύνεται έτσι από τον εξεζητημένο ρητορικό τρόπο του Κικέρωνα και, οπωσδήποτε κατ΄ αυτόν, ανεπαρκή. Η ευθύτητα του λόγου οδηγεί στη «φύσει» ομιλία, η οποία είναι ορθός λόγος. Αυτό, διότι δεν υπάρχει αισχρότης στο δηλούμενο πράγμα, εφόσον τόσο κατά τους Στωικούς όσο και για τον Montaigne, οι ονομασίες των πραγμάτων υπάρχουν «φύσει». Έτσι δικαιολογείται και το γεγονός ότι οι Στωικοί επινοούν νέες λέξεις και νέους όρους για να προσδιορίσουν τα πράγμ...
More, and Deeper, Dogmas of Empiricism: Towards a Holism without Scepticism
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Το κείμενο εξετάζει το ζήτημα του νοήματος του ολισμού. Επιχειρεί να δείξει ότι μια σοβαρή κριτική της απόψεως του Quine, απ’ όπου προκύπτει και μια υποστήριξη και ανάπτυξη μιας ρεαλιστικής θέσης (λ.χ. η θεωρία του Dretske), πρέπει να αναζητήσει κάποιες βαθύτερες παραδοχές που να τις συμμερίζεται τόσο ο Quine όσο και η παράδοση. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι η έναρξη ενός φιλοσοφικού ρεαλισμού που θα είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την ιδέα του ολισμού γιατί θα γνωρίζει πως να αποφύγει τον σκεπτικισμό.
Moses Maimonides' Doctrine of God
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Το άρθρον παρουσιάζει την διδασκαλίαν περί Θεού του ιουδαίου φιλοσόφου του Μεσαίωνος Μαϊμονίδου (1135-1204). Ο Μωυσής Μαϊμονίδης εγεννήθη εις την Ισπανίαν, αλλ’ έζησε και εδημιούργησε το θεολογικόν – φιλοσοφικόν έργον του εις την Αίγυπτον, όπου ηργάσθη ως ιατρός. Ήτο αρχηγός των Ιουδαίων της Αιγύπτου εις σπουδαία θέματα, διότι τον εθεώρει αυθεντίαν της ιουδαϊκής βιβλικής και ραββινικής φιλολογίας. Ως φιλόσοφος ο Μαϊμονίδης κατέβαλε κάθε προσπάθειαν να οδηγήση τους συμπατριώτας του εις την πατροπαράδοτον ιουδαϊκήν πίστιν και ιδιατέρως να διατηρήση καθαράν και αμόλυντον την βιβλικήν πίστιν εις τον ένα Θεόν. Το σπουδαιότερον έργον του είναι ο «Οδηγός των αμφιγνωμώνων» (More Nebukim). Το έργον αυτό επηρέασε και τους σχολαστικούς φιλοσόφους του Μεσαίωνος εις την μορφήν και την ουσίαν της διδασκαλίας των περί Θεού. Η φιλοσοφία και θεολογία του Μαϊμονίδου βασίζεται εις την αρχαίαν ελληνικήν φιλοσοφίαν και ειδικώτερα εις τον Αριστοτέλη. Ο Μαϊμονίδης ως Ιουδαίος δεν παραμέρισε την βιβλικήν ραββινικήν φιλολογίαν εις την διαμόρφωσιν της διδασκαλίας ...
