Objets Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας
<< 10
10 >>
<< 10
10 >>
Total: 4244
Η κριτική του Νικολάου Καβάσιλα στη θεωρία του πυρρωνισμού και στους «πέντε περί τον Αγρίππαν τρόπους»
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
In this paper we have analyzed in detail a text of N. Cavasilas titled «Κατά των λεγομένων περί του κριτηρίου της αληθείας, ει έστι παρά Πύρρωνος του καταράτου». The analysis has been based on the singular edition of Cavasilas΄ text, edited by R. Radermacher. The text has not been researched up today, as far as we are able to know. This essay of Cavasilas is closely related with the Pyrrhonism theory and as we have proved with the «πέντε των περί τον Αγρίππαν τρόπους» (D. L., IX, 88). After a short reference on the history of Scepticism theory in the Byzantine Literature up to 14th century we proved that Cavasilas wrote this text to support the views of Hesychasm against the attack of Barlaam of Calabria. The later one refused the possibility of knowing the God as Hesychasts believed. Barlaam agreed to this with the ancient Sceptics (see Sexctus, PH, III, 4). So Cavasilas attacks Scepticism in order ot criticize and reject the views of Barlaam. With this attitude towards the ancient Scepticism for subjects of religion΄s beliefs, Cavasilas ...
Η λειτουργική σημασία του ονείρου στην πλατωνική διανόηση
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
La fonction du rêve dans la pensée platonicienne ne se laisse pas facilement saisir. La tendance la plus courante et la plus conforme à intellectualiste attribuée à Platon consiste à admettre qu΄il met sous le signe du rêve tout ce qui est de l΄ordre de la pensée incertaine, de l΄imagination ou même de l΄erreur. Il y a aussi un nombre des textes où Platon présente comme un rêve ses idées les plus chères. En effet Platon présente comme venant d΄un rêve les thèses dont la démonstration n΄a pas encore été donnée. Le rêve semble exprimer la distance entre le projet et la réalisation. Mais dans tous les textes où il s΄agit de la connaissance le rêve exprime la différence entre la conception et la démonstration. Cependant, une grande partie de la critique contemporaine s΄est plue à trouver en Platon un des initiateurs des théories modernes de la connaissance. Mais, ici, il s΄agit d΄une étude psychologique qui aurait pour tâche de déterminer dans quelle mesure cette origine de la connaissance, que Platon présente comme semblable à un rêve, a eff...
Η μαρτυρία του Διόδωρου του Σικελιώτη για τον Δημόκριτο
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Our intention in this paper is: I) To find evidences to support our opinion that Diodorus Siculus in 1,8, 1-7 of his Historical Bibliotheque expresses Democritean ideas. The evidences are proved from intellectual comparisons between Diodorian text and Democritean authentical fragments (D-K B68), and they are: 1) The meaning of sociability being in fr. B 164. 2) The idea that man is self-developed, with his reason and experience, without the divine power. We could see the same idea in B 30, B 166 and B 175 fr. 3) The meanings of «ομόνοια» and «αλλήλους βοηθείν» found in Diodorus are also in fragments Β 107a, Β 248 and Β 255. 4) The ideas expressed by Diodorus that the lingual function is con¬vention and the language «θέσει» are also found in fr. Β 26. 5). It is possible that Democritus has applied to every kind of information coming from Diodorus, as we suspect in Β 278. II) We interpreted and proved the functionality of the three terms «χρεία» «λόγος» «ψυχής αγχίνοια». The first of them «χρεία», need, as the experience and use formed aft...
Η μεσότητα ως συνθετική αρχή της ψυχής κατά τον Αριστοτέλη
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Die aristotelische Mesotes als eine Vermittlung, die zwischen den Stufen der Wirklichkeit, vom Niedrigen zum Höheren, führt, spielt auch eine wichtige Rolle bei dem Aufbau der Seele. Die Seele (Psyche) ist, nach Aristoteles, die Entelechie des Körpers, wie das Sehen des Auges. Eine Trennung zwis¬chen Seele und Körper ist insofern bei ihm undenkbar. Die Seele als Verwirklichung der Form des Körpers ist hierarchisch auf drei Stufen gebaut: Die Ernährung (θρεπτικόν), die Wahrnehmung (αίσθησις) und die Vernunft (νούς). Die Mesotes erscheint bei allen diesen Stufen der Seele: a) als Assimilierung der Nahrungstoffe bei Aufnahme der Nahrung, b) als Vermittlung, wie des Lichtes beim Sehen, zwischen den Wahrnehmbaren (αισθητά) und den Sinnen (αισθήσεις), die das Wahrnehmbare zum Vorschein bringt und die Verwirklichung dieses Erscheinens durch die Tätigkeit des Sinnes leistet, c) als ein Logos, der die Mitte zwischen zwei Extremen bestimmt und das richtige Mass erreicht, um die wahrnehmbare Form innerhalb gewisser Grenzen zu retten, d) als ein Über...
Η μεταφυσική ως θεωρία των αξιών
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Η μυθική προσέγγιση του υπερβατικού λόγου της ψυχής στο Φαίδρο και στην Πολιτεία του Πλάτωνα
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Dieser Aufsatz versteht sich als ein Beitrag zur Lösung des berühmten Problems, der Natur bzw. Struktur der Seele bei Piaton, nämlich ob sie überhaupt dreiteilig ist oder nicht, oder ob sie erst nach ihrem Eintritt in den Körper dreiteilig ist bzw. wird. Piatons Interpreten sind sich in dem Punkt nicht einig. Mit dem Problem der Zusammengesetztheit bzw. Einfachheit der Seele hängt natürlich ihre Unsterblichkeit eng zusammen. In einem Punkt sind sich aber alle Interpreten einig, indem sie alle meinen, daß Platon΄s Seelenlehre sieht einheitlich oder sogar widersprüchig sei. So unterscheiden sie in bezug auf die Unsterblichkeit zwischen Politeia und Phaedrus auf der einen Seite und Phaidon und Timaios auf der anderen Seite. Viele meinen nämlich, daß Piaton die ganze dreiteilige Seele für unsterblich hält. Andere wieder, und zwar die meisten, meinen, daß nur die Vernunftseele unsterblich ist. Nach unserer Meinung ist die Platonische Seelenlehre einheitlich und keineswegs widersprüchig. Dabei ist nur zu bemerken, daß Piaton seine Seelenlehre ni...
Η παρουσία της στωϊκής φιλοσοφίας στον σκωτικό διαφωτισμό
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
The presence of Stoicism in the Scottish Enlightenment is attested since the beginning of 18th century, but is most eminent after 1740, when some academics and clerics opposed Hume's scepticism as expressed in his Treatise of Human Nature (1739-40). In 18th century Scotland, Stoicism is a subject of discussion amongst moderate Scottish literati and is incorporated into the teaching practices of the Scottish Universities, but also into the ecclesiastical sermons that advocated the personal virtue of Christian Stoicism. For the reception of the Stoic ideas, Seneca, Epictetus and Marcus Aurelius were used as primary sources, while Cicero, Plutarch, Diogenes and Simplicius as secondary. The moral ideas of Zeno of Citium and later Stoicism influenced Francis Hutcheson, Professor of Moral Philosophy at the University of Glasgow and George Turnbull, Professor of Philosophy at the University of Aberdeen. Both Professors stressed Christianity's compatibility with Stoicism and influenced with their teaching Scottish moral theory. Stoic ethics was al...
Η περιγραφή ενός φυσικού συστήματος και η κλασική προϋπόθεση.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Un système physique est une partie de la réalité isolée dans l΄espace temps et conçue extérieure au physicien. Pour le décrire, nous énumérons ses propriétés qui peuvent être actuelles ou potentielles. L΄ensemble des propriétés actuelles est Y état du système. Une question est une expérience qui conduit à une alternative dont les termes sont «oui» et «non». L"opposé d΄une question a, a~ s΄obtient en interchangeant les rôles du «oui» et du «non». Pour une famille de questions αj, jEJ, nous définissons ttj aj , la question produit en lui attribuant a ré¬ponse obtenue pour un αj choisi librement (ou au hasard). Une question a est plus forte que β, α < β, si le «oui» est sûr pour β chaque fois qu΄il l΄est pour a. Cette relation définit une relation d΄équivalence par a ~ β ↔ a < β et β < a. Une proposition est une classe d΄équivalence de questions. L΄ensemble de propositions L est doté d΄une relation d΄ordre partiel a<b qui signifie que α < β ο α € α / et o pβ € b. On montre que l΄ensemple L est un treillis complet. On note a/ la plus gra...
Η πλατωνική ψυχαγωγία στη σύγχρονη σκέψη. Η διαλεκτική της μέθεξης και ο Gabriel Marcel
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Il y a un sens où nous sommes tous des êtres historiques, c’ est-à-dire nous venons après d’autres êtres de qui nous pouvons avoir à nous oppose à eux; mais nous venons aussi avant d’autres êtres qui se trouveront places par rapport à nous dans une situation comparable à celle que nous occupons par rapport à nos dévanciers… C’ est ainsi que la pensée d’un philosophe qui a vécu à une époque reculée, dions Platon, peut, à un detour de notre chemin, se ravitaliser pour ainsi dire, se recharger d’une efficacite qu’elle n’avait pas paru presenter à la période antérieure. En ce sens, et si paradoxal que cela puisse sembler, il ne serait probablement pas excessif de dire qu’il peut se créer quelque chose qui ressemble à des échanges entre present et les plus lointain passé, et ceci n’est d’ailleurs que l’illustration de cette idée importante… que dans l’ordre du spiritual l’opposition du proche et du lointain change de nature et tend à se transcender (G. Marcel, Le mystère de l’Être II, 9-10). Les idées contenues dans ce passage marsélien ont ét...
Η πολιτική και η παιδαγωγική λειτουργία της Μουσικής κατά τον Νεοπλατωνικό Πρόκλο. Από τον κόσμο των αφηγήσεων στις επαναστατικές συνθέσεις
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ιn this article we attempt to show that Proclus does not approach music only by means of strictly artistic and aesthetical criteria. Thus, he does not isolate music from the wider human adventure, but he considers that it has the capability to contribute decisively towards the elimination of the personal and social pathological causes and to the significant improvement of the political system, by means of its inclusion in the curriculum. He argues that quality music does not aim so much at the entertainment or amusement of its listeners, but at their deep communication with their own internality and their fertile presence in the collective becoming. Our basis is Proclus' commentary on the Platonic dialogue Alcibiades I, 106 a, which is contained in his Commentary on Plato's Alcibiades I, 193, 25-206, 14. Our study is divided into the following sections: Α. Introduction: here we concisely present the general epistemo- logical principles, by means of which the Neoplatonist philosopher constructs his philosophical system. Β. Music and its sel...
Η προαίρεσις στον Αριστοτέλη και στον Επίκτητο. Μια συσχέτιση με την έννοια της πρόθεσης στη φιλοσοφία της πράξης
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
It has been argued by eclectics and rivals of Stoicism in late antiquity that the Stoics did not differ greatly from the Peripatetics in doctrine but only in terminology. In Epictetus, however, we find the same term prohairesis used as extensively as in the ethics of Aristotle. The question is whether this term has the same sense and spirit in the two doctrines. Like the term ‘intention’ in the contemporary philosophy of action and the philosophy of mind, prohairesis is one of the trickiest terms in the language of ancient philosophy. It corresponds to ‘intention’ but includes much more. Apart from ‘intention’ in the Aristotelian ethics it is usually translated as ‘choice’, ‘decision’, ‘purpose’, ‘will’, ‘forechoice’, ‘intentional choice’, ‘free choice’, etc., and in Epictetus’ Discourses as ‘moral purpose’, ‘choice’, ‘free will’, ‘moral person’, etc., sometimes through a confusion of meaning and substantial characteristic. The great variety of the translations of the term in both philosophers testifies to a certain obscurity or at least ...
