Objects Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας
<< 10
10 >>
<< 10
10 >>
Total: 4244
Άννας Κελεσίδου, Φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής, Αθήνα, εκδόσεις Γρηγόρη, 1990, 170 σσ.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Έκσταση, μύηση και υπέρτατη εποπτεία στο Συμπόσιον του Πλάτωνος, Β΄
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ainsi que nous avons constaté dans la première partie de cette étude, Eros, ayant comme parents Πενία et Πόρος, s’avère un Carrefour, un nœud d’opposés, dont il assure la mixtion grâce à sa vertu unificatrice. Dans cette deuxième et dernière partie, noun allons constater qu’il se révèle le bienfaiteur par excellence pour tout être mortel possédé par lui, étant donné qu’il pousse ce dernier à créer. Or, l’acte de création ne peut s’accomplir que dans la Beauté seule, qui est la source transcendante de l’Amour. C’est le τόκος εν καλώ, qui constitue le thème majeur de l’esthétique platonicienne, d’essence toute métaphysique. Mais de par l’acte de création, la créature mortelle (dont le désir premier n’est que celui de l’immortalité, dont il se trouve privé) s’immortalise dans la mesure de possible – tant dans le domaine de la chair que dans celui de l’esprit (c’est, justement, grace au τόκος εν ψυχή, que nous accédons à une éternité digne de ce nom). Il va sans conteste que cet enfantement spirituel, œuvre de l’Amour, est inéluctablement acc...
Έκσταση, μύηση και υπέρτατη επόπτεια στο Συμπόσιον του Πλάτωνος
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Socrate est prié à un banquet qu’Agathon offer à ses amis pour fêter sa première tragédie qui vient d’obtenir le premier prix. Or, étant l’existant le plus conforme à l’essence même de l’Existence (qui est la continuité foncière), Socrate est le συνεχής-συνεπής par excellence. Il s’ensuit qu’il tient à être prepare au festin : c’est ainsi que, chemin faisant, il ne fait que réflechir sur ce qui est l’âme meme de toute féstivité, de tout banquet, à savoir l’Amour, facteur de liaison des opposes, et, par là, agent supreme de toute mixtion constitutive de συμπόσιον, ce dernier, pris dans un sens materiel aussi bien que spirituel, n’est essentiellement qu’affaire de mélange. C’est justement en méditant de plus en plus intensement sur Eros, divinité de tout banquet, que Socrate, personnification meme de l’esprit de continuité et de consequence, finit par se confondre avec l’objet meme de sa meditation – en d’autres termes, sombrer dans la meditation la plus extatique. C’est dans cette extase méditative que notre penseur rencontre son demon, c’e...
Έλλης Παπά, Σπουδές στο θέμα της ελευθερίας. Η έννοια της ελευθερίας στον προσωκρατικό υλισμό, Αθήνα 1985, Φιλιππότης
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Ένα σύστημα των αισθητικών κατηγοριών
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Ίστβαν Πάϊς, Η ελληνική φιλοσοφία, Εκδ. Γκόντολαρ - Βουδαπέστη 1982, 650 σελ.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Όψεις του οντολογικού μονισμού στο έργο του Πρόκλου
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Im vorliegenden Artikel behandeln wir einen sich auf die Passage 30 a von Piatons Timaiaos beziehenden Kommentar von Proklos, und wir kommen abschliessend zu folgenden Beurteilungen: A) Um den ontologischen Monismus, den er selbst vertritt zu begründen, wählt Proklos gezielt jene Texte aus Piatons Produktion aus, die seinem Zweck dienlich sein können. Im wesentlichen versucht er zu zeigen, daß Piaton zu Beginn seiner Argumentation nur aus methodologischen Gründen füer den Dyismus optiert und daß es seine eigene Pflicht nun sei, die eigentliche Intention seines Vordenkers zu durchleuchten und an den Tag zu legen, wenn auch nach neuen Jahrhunderten. B) Der neuplatonische Denker übt Kritik an einer Theorie der Erkenntnis, die hauptsächlich durch die Dispositionen und die Funktionen des denkenden Subjekts begründet wird. Er nimmt an, daß die Beschränkungen, denen das menschliche Denken unterliegt in keiner Weise die Objektivität der Beschreibung der äusseren Realitaet - der metaphysischen wie der physischen - gewährleisten. C) Es wäre nützl...
Ύπαρξη και αμφιβολία. Το πρόβλημα της της δομής της συνειδήσεως
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Für die moderne Philosophie ist der Zweifel ein «absolutes Prinzip». Das Problem des Zweifels verbindet sich mit der Struktur des Bewußtseins und wird zur Frage nach seinem Wesen. Das Bewußtsein spricht sich als «Beziehung» aus. Die Beziehung offenbart, daß das Bewußstein in sich den Charakter des Selbst-Bewußtseins hat. Unmittelbarkeit und Mittelbarkeit befinden sich in einer reflexiven Beziehung im «Raum» des Bewußtseins. Vom Inhlat her spricht sich die Unmittelbarkeit als (cie) Wirklichkeit und die Mittelbarket als (die) Idee aus. Wie aber bestimmen wir das Bewußrsein ? Der Begriff der Antinomie zeigt das dramatische Ereignis des Bewußtseins als Selbstbewußtsein. Das Bewußstein als «Beziehung», als Beziehungsmöglichkeit zwischen Wirklichkeit (Unmittelbarkeit) und Idee (Mittelbarkeit) ist der Raum des «Anstoßes» dieser zwei Kategorien, d.h. es wird ein antinomischer Raum· Die Gleichzeitigkeit drückt sich in dem Satz aus, daß das Bewußtsein als die selbstbewußte Beziehung zwischen Idee und Wirklichkeit die Antinomie ist. Wir müssen beton...
Α. Γλυκοφρύδη-Λεοντσίνη, Νεοελληνική Φιλοσοφία. Πρόσωπα και Θέματα. Εκδόσεις Τολίδη, Αθήνα 1993, σ. 396.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Α. Κελεσίδου, Μελετήματα Προσωκρατικής Ηθικής, Πρόλογος Γ. Βλάχου, Κέντρο Ερεύνης Ελληνικής Φιλοσοφίας, Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα 1994, 129 σελ.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Α.-M. Amiot, J.-F. Mattéi, Albert Camus et la Philosophie, Avant-Propos de A.-M. Amiot et J.-F. Mattéi, Paris, P.U.F., 1997, 297 pp.
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
