Objets Tous les centres
<< 10
10 >>
<< 10
10 >>
Total: 316214
Le Grec
Ενότητα: Βιβλιοθήκη
20460
Le Laurium
Ενότητα: Βιβλία του Κέντρου Ερεύνης της Ιστορίας του Νεώτερου Ελληνισμού
Δεν υπάρχει περιγραφή
Le Laurium
Ενότητα: Εκδόσεις έργων από τη βιβλιοθήκη της οικογένειας Ραγκαβή
Δεν υπάρχει περιγραφή
Le Mercier προς Ιωάννη Κωλέττη
Ενότητα: Ελληνική Επανάσταση και Συγκρότηση του Ελληνικού Κράτους. Ψηφιοποιημένες συλλογές του Κέντρου Ερεύνης της Ιστορίας του Νεωτέρου Ελληνισμού
Δεν υπάρχει περιγραφή
Le Ménon: Un soutien virtuel de la Métaphysique des moers de Kant
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Δεν υπάρχει περιγραφή
Le Néoplatonisme de Plotin, ou l' invention d' une science métaphysique platonicienne
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Όταν συγκρίνουμε την απήχηση που έχουν, στη φιλοσοφική συνείδηση της Δύσης, οι λέξεις «Πλάτων» και «πλατωνισμός» με την απευθείας ανάγνωση και μελέτη των πλατωνικών διαλόγων, είμαστε σχεδόν αναγκασμένοι να παρατηρήσουμε μία ασυμφωνία: από τη μία πλευρά, σχηματίζεται η εντύπωση μιας φιλοσοφίας υπεροπτικής και ισχυρής, της οποίας κύριος στόχος είναι να οικοδομήσει μία αυστηρή επιστήμη του μεταφυσικού από την άλλη, ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα κείμενο εντόνως υπαινικτικό, το οποίο γεννά διαρκώς ερωτήματα, και στο οποίο αυτού του είδους η επιστήμη κατ' ουσίαν δεν παρουσιάζεται ποτέ. Το άρθρο αυτό θέτει το ζήτημα της ιστορικής γενέσεως αυτού του μετασχηματισμού, προωθώντας την ακόλουθη θέση: η αιτία της δημιουργίας του «πλατωνισμού», ως επιστήμης του μεταφυσικού, οφείλεται στο γεγονός ότι σε μία συγκεκριμένη στιγμή της ιστορίας (αρχής γενομένης με τον Μέσο πλατωνισμό) ή πλειονότητα των πλατωνικών φιλοσόφων αποδέχθηκε την αριστοτελική αντίληψη βάσει της οποίας η πρώτη φιλοσοφία, τουτ' έστιν η φιλοσοφία με την αρχική της έννοια, δεν μπορεί παρά ν...
Le chorismos platonicien. Du néo-Kantisme à Martin Heidegger. Retour sur les aléas d΄une notion
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Είναι σύνηθες να βλέπουμε στην έννοια του χωρισμού την βασικήν απορία του πλατωνισμού. Η έννοια, μεταφερθείσα αρχικά μέσω της κριτικής ερμηνείας του Αριστοτέλους, παραμένει παρ' ολ' αυτά εξαιρετικά προβληματική, καθ' όσον αποκρύπτει εγχειρήματα που μόνο μια εξονυχιστική επαναπροσέγγιση του κειμένου είναι δυνατόν ν΄αποκαλύψει. Επιθυμούμε να ερευνήσουμε και τη συστηματική ανάλυση που έγινε στην αρχή του περασμένου αιώνα από διάφορες νέο-καντιανές τάσεις, της Σχολής του Marbourg (Hermann Cohen, Paul Natorp) μέχρι τον Nicolai Hartmann, κατά την προσπάθειά τους ν΄αναβιώσουν την έννοια αυτήν, προκειμένου να δηλώσουν ακριβώς το πρόβλημα του πλατωνισμού. Εντεύθεν και έπειτα οι ποικίλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις των ερευνητών. Η επιστροφή στην έννοια του χωρισμού, φαίνεται πράγματι να τροφοδοτεί αποκλειστικά μια παρόμοια άποψη: της αξιολογήσεως δηλαδή, αντίθετα προς την πλατωνική περί δυϊσμού παράδοση, την καντιανή λύση περί του υπερβατικολογικού, που ο ίδιος ο Πλάτων προεικονίζει στους ύστερους διάλογους. Αφού αναλύσουμε την έννοια συμφώνως προς τ...
Le continu et le discontinu chez Bachelard
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Η σκέψη του G. Bachelard τοποθετείται στα πλαίσια ενός ανοίγματος της γνώσης — ύστερα ιδίως από την απομυθοποιητική παρέμβαση στο χώρο της φιλοσοφίας των Nietzsche, Marx και Freud— μέσο μιας διεργασίας συνεχούς αναθεώρησης των εννοιών, που παίρνει ενίοτε τη μορφή υπέρβασης. Τούτο συνεπάγεται έναν «ορθολογισμό που εφαρμόζεται» ή ακόμα έναν υλισμό που ολοκληρώνεται μέσα στο ορθολογικό στοιχείο, δηλαδή τροποποιείται χωρίς να παγιώνεται. Οδηγούμαστε, έτσι, σε μια αντίληψη της επιστήμης ως διαλεκτικής της συμπληρωματικότητας και ως άσκησης της αρνητικότητας χωρίς αναγκαστικά ενεργοποίηση της «εσωτερικής αντίφασης», πράγμα που θα παρέπεμπε ευθέως σε αντίστοιχες εγελιανές διατυπώσεις (πβ. Wissenschaft der Logik — Die Lehre vom Sein —). Το λογικό (raison) ξεπερνάει διαρκώς τον εαυτό του, «ψυχαναλύει» την αντικειμενική γνώση, ανακαλύπτει επιστημολογικά εμπόδια, συνδέει τα φαινόμενα με τη μαθηματική τους έκφραση. Η άρνηση λειτουργεί πάντα στο εσωτερικό ενός συστήματος μορφών: ότι ακολουθεί δεν αρνιέται πλήρως αυτό που προηγείται μα το περικλείει. Συ...
Le cosmopolitisme diogénique ou l' anarcho-cynisme
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Ο περίφημος αφορισμός του Διογένη, ο οποίος έχει δοθεί ως απάντηση στο κλασσικό ερώτημα περί των άρχων, θεμελίωσε τη βούληση να επανεξεταστεί η ιδέα του κράτους-έθνους. Ο κοσμοπολίτης - ο πολίτης του κόσμου- αντιλαμβάνεται εαυτόν ως τον πολίτη μιας παγκοσμίου πολιτείας, η οποία θα συσπειρώσει ολόκληρη την ανθρωπότητα γύρω από την αποδοχή της κυνικής ηθικής. Ο κοσμοπολιτισμός του Διογένη εξελίσσεται όχι μόνον ως διαπιστωμένη ρήξη ως προς την ένταξη σε μία πολιτεία και σε ένα πολιτειακό σύστημα, αλλά, εξίσου, ως υπόρρητη φανέρωση μιας πιθανής κοινότητας κυνικών που μοιράζονταν την ίδια ηθική, τη διαπνεόμενη από την επιστροφή στη φύση. Η ζωή του Διογένη, σε ό,τι αφορά τόσο την απόρριψη της πόλης, την άρνηση της ιδιοκτησίας, όσο και σε ό,τι αφορά την αυτονομία, σκιαγραφεί τις προκείμενες της αναρχικής θεωρίας. Οι αξίες που προωθούνται από τον κοσμοπολιτισμό του Διογένη επιβεβαιώνουν όχι μόνον την προσωπική ελευθερία, αλλά κυρίως την ύπαρξη μιας ηθικής κοινότητας, η οποία θέτει τη φυσικότητα στην ίδια την καρδιά της ζωής. Και ακριβώς από αυτήν...
Le differenze come relazioni nella teosofia di Antonio Rosmini-Serbati
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Στην εργασία αυτή παρουσιάζονται κριτικώς θέματα από το εργο Teosofia του Antonio Rosmini-Serbati που αφορούν στη διαλεκτική σχέση των όρων Ον και όντα, υποκειμενικός και αντικειμενικός, ένα και πολλά, θεωρητικός και πρακτικός, αισθητικός και νοητικός, λόγος και δημιουργία, δυνάμει και ενεργείς, φύση πρωταρχική και φύση δευτέρα, θετικό της και αρνητικότης του είναι, Ιδεατόν και πραγματικόν είναι, αρχή και τέλος (όριον), θρησκεία και λόγος.
Le divin chez Platon
Ενότητα: Άρθρα του περιοδικού "Φιλοσοφία"
Κατά τον Πλάτωνα το μεταφυσικό δεν διαφέρει απλώς του θρησκευτικού· είναι κι αντιστρόφως ανάλογον ως προς αυτό. Η πρώτη βαθμίδα του θείου δεν εμφανίζει σπουδαιότητα για τον κόσμο της εναλλαγής, των φαινομένων και της δόξης, ενώ, αντίθετα, για τον κόσμον αυτόν, η θρησκεία έχει τεράστιαν σημασία. Στο επίπεδο αυτό ο άνθρωπος διατελεί πράγματι κατώτερος των θεών, και μόνον υπό τον όρο αυτόν ο ίδιος δύναται να τους επικαλείται και να θυσιάζει σ΄ αυτούς με σκοπόν ν΄ αποσπάσει την εύνοιάν τους. Εδώ ο Πλάτων ακολουθεί τον Σωκράτη: ο ιδεατός κόσμος του απολύτου και της ευδαιμονίας δεν είναι θρησκευτικός. Ο άνθρωπος είναι τώρα σε θέση να εκπληρώσει τις επιθυμίες του, κι οπωσδήποτε διαθέτει πλήρως επαρκή προς τούτο φύσιν, καθ΄ ο μέτρον έχει πλέον αποβή όμοιος προς τους θεούς. Ον εξ ολοκλήρου επαρκές, ως εκ της φύσεώς του, είναι καθ΄ όλα θεμιτόν να επικαλείται τ΄ απρόσωπα θεία όσα ευρίσκονται υπεράνω βουλήσεως και δυνατότητος αποφάσεως. Ακόμη περισσότερο, το Αγαθόν, τελικώς, ούτε παρέχει, στον άνθρωπον ούτε και δέχεται την θεοσέβειάν του, αφού ανήκει ...
